Za głośno, zbyt szybko.

Są dni, które przesadzają z intensywnością. Za głośno, zbyt szybko, powtarzam w myślach. Czuję w ciele zmęczenie nagromadzonymi bodźcami. Gdy w danym momencie nie mogę sobie pozwolić na dłuższy odpoczynek, wszelkimi sposobami rozciągam to, co mam. Zwalniam krok w drodze na pocztę, a gdy maszyna informuje mnie o liczbie osób w kolejce przede mną, odrzucam pokusę „wykorzystania czasu” na szybkie zakupy w pobliskim sklepie. Siadam, zaczynam głębiej oddychać i czuję zmniejszające się napięcie. Zauważam, że jest ciszej. Pozwalam dogonić się wcześniejszym myślom, zamiast gnać w przód do niekończących się zadań do wykonania. W zaskakujący sposób kolejka pomaga mi się zatrzymać, wymusza bycie ze sobą tu i teraz. Czasem to, co wydaje się marnowaniem czasu jest lepszym sposobem na jego wykorzystanie.

Trawi nas zajadła niecierpliwość, pisze tak mi bliski Honoré, a pod powierzchnią współczesnego życia kłębi się chroniczna frustracja. 

Wrogiem staje się każdy człowiek i każde zjawisko, które staje nam na drodze, spowalnia nas i sprawia, że nie dostajemy tego, co chcemy i kiedy chcemy. Dziś najmniejsze potknięcie, najdrobniejsze opóźnienie, najdyskretniejszy przejaw opieszałości może wywołać ataki dzikiej furii u ludzi, którzy są poza tym całkowicie normalni.

Carl Honoré, “Pochwała powolności”

Obserwuję takie sytuacje codziennie. Czasem łapię na tym samą siebie, choć cieszę się, że coraz rzadziej. Są dni, kiedy się potykam, stawianie oporu wszechobecnemu pośpiechowi i przebodźcowaniu wydaje mi się zbyt trudne, a  utrzymanie własnego tempa kosztuje więcej wysiłku. Nie dążę do powolności absolutnej, a do harmonii. I kiedy coraz częściej mi się udaje, w każdy możliwy sposób doświadczam, jak bardzo warto.