Pierwszy krok we właściwym kierunku nie musi być duży.

zdjęcie z wyjazdu w Bory Tucholskie

Pamiętam, kiedy odkryłam tę prawdę pierwszy raz, aż zaniemówiłam z wrażenia. Pierwszy krok we właściwym kierunku nie musi być duży. Tak proste! Oczywiste! Genialne! I tak bardzo wyzwalające! Wracam do niego zawsze, gdy czuję, że rzeczywistość mnie przytłacza, gdy nad moją głową piętrzą się zadania lub wokół przedmioty. Zacząć od czegokolwiek – od banalnej, drobnej rzeczy.  A potem zrobić kolejny, mały krok. Nic odkrywczego, nic rewolucyjnego. Oczywistość. A jednak przełamuje opór przed rozpoczęciem działania. Pomaga iść do przodu.

Wróciłam dziś do pracy po kilku dniach nieobecności i zalała mnie fala maili, pilnych zadań, telefonów. Zacząć od czegokolwiek. Spisałam zatem na kartce wszystkie sprawy do załatwienia na dziś i poczułam się spokojniej. Sytuacja stała się bardziej pod kontrolą. Gdy porządkowałam mieszkanie przed ostatnią przeprowadzką, zaczęłam od wyrzucenia dziurawych skarpetek. Gdy walczyłam z zasobami papierzysk, starałam się wyrzucić chociaż plik kartek dziennie.

Łatwo wpadam w pułapkę perfekcjonizmu. Jestem tą właśnie osobą, która ma tendencję do poprawiania wykonywanych rzeczy w nieskończoność albo zniechęcania się, gdy nie potrafi czegoś zrobić idealnie. Od kilku lat przestawiam się na „wystarczająco dobre” wykonanie i choć widzę wielkie postępy, to wciąż zdarzają mi się potknięcia. Sporadyczna pokusa, by od razu, wszystko, jednocześnie, doskonale. Z odsieczą przychodzi mi tytułowe zdanie. Krok może być mały, przypominam sama sobie. Może być koślawy. Może być banalny. Może być niepewny. Może być niedoskonały. Może być nawet symboliczny. Wystarczy, że jest we właściwym kierunku.